Description
The Tim Langedijk Trio may be the master manipulators of the own lyrical road less traveled.
Never one to allow the self imposed limitations of genre hold his artistic voice in check, Tim Langedijk may be one of the two or perhaps three best guitarists that have crossed my desk this year. Acenja is a stunning and almost ambient exploration moving from a bold color palette to more open ended soundscapes while never losing touch or mangling the compositional melody within each composition. Delightfully subtle with a meticulously nuanced harmonic approach.
Bassist Udo Pannekeet is a member of the first hour. In 2011 drummer Hans van Oosterhout joined the trio. The first two albums (Testimonials, 2008 and Inside The House, 2010) were critically acclaimed. “His view of music is in line with what John Abercrombie and Bill Frisell set in motion,” said the magazine Jazzism. Contemporary jazz that branches out into fusion and country, it’s all possible with Langedijk, yet always with a lovely tone and refined movements.
The above quote was creatively acquired from the web site and done so in an attempt to give one the finest artistic base from which to evaluate and even compare the music of Acenja.
“Benny’s Bubble” may be the signature tune that focuses on this small collective that functions with a lyrical sense of purpose that is more closely associated with a larger ensemble. A deconstructed swing with a syncopated pop. Clean and precise lines camouflage a harmonic approach that is uniquely Langedijk. “After Midnight” a tune with a smoldering cinematic quality that would work exceeding well on the large or small screen. An exquisite composition by most all reasonable accounts. “We’re Getting Close” another odd metered yet open ended exploratory where the voicing comes full circle and the norm would be to expect the unexpected. One of the years best!
Critical Jazz (Brent Black) ★★★★★
Açenja is the latest release from Dutch guitarist Tim Langedijk and his trio. It’s an intriguing album that, quite improbably, has shades of jazz, country and surf rock, all blended into a skilfully crafted whole. Benny’s Bubble, Blue Birdy and More have a more straight-ahead jazz feel, Religion and Sam’s Dollhouse wear their country influences loud and proud. Dedication has shades of The Shadows, while The Woods and We’re Getting Close are both compelling, more free-form compositions that grow on repeated listens. Despite the seemingly disparate styles and influences, the album hangs together well and is definitely worth checking out.
Tokyo Jazz Notes
Prachtige solo van bassist Udo Pannekeet in het stuk Blue Birdy, deels verwijzend naar Charlie Parker en deels naar een vogel op Hawaii. Waar gitarist Tim Langedijk de noten opschreef, een van de negen eigen composities, het tiende stuk is de hit After Midnight van J.J. Cale. Een van de originele composities is het titelstuk Açenja, een naam waar je niet lang over hoeft te dubben, of juist wel: het betekent namelijk niets. Maar het wordt dook op in zijn brein en raakte Langedijk, ziedaar. De derde man van dit trio is drummer Hans van Oosterhout. Er is trouwens ook nog een ander eerbetoon, aan mensen als The Beatles, en Ry Cooder nog wel: Dedication. Een luimig stukje dat al snel wordt opgevolgd door meer serieus werk: Langedijk’s levendige compositie More. Dit is een trio dat elkaar aanvoelt als een nestje jonge katten: speels, vanzelfsprekend, en soms een beetje knokken.
JAZZISM (Coen de Jonge)
Over de eerste cd van gitarist Tim Langedijk (1984) schreef ik in Jazzflits nummer 98: “Op ‘Testimonials’ komt een waar stijlen- spectrum voorbij. Dat maakt dit debuut tot een staalkaart, visitekaartje en … getuigschrift”. Ondertussen is ‘Açenja’ zijn vijfde album. Maar dat afwisselende karakter is er nog steeds. Terug- kijkend toont dit aan dat Langedijk enorm veelzijdig is en zich niet aan een stijl vastklampt. De cd bevat een keur aan stijlen die ineengevlochten wordt door een sterk ontwikkeld gevoel voor schoonheid. Die afwisseling is hier juist charmant. Naast hedendaagse jazz is er ook blues en zelfs country te horen. In die stijlen hoor je steeds de artistieke kwaliteiten van de gitarist.
‘Açenja’ betekent niets. Langedijk bedacht het woord als titel voor een, overigens betekenisvolle ballad. De plaat bevat bijna uitsluitend eigen composities. Zijn muziek is direct raak, rustig, doordacht, verkennend, met gevoel voor mooie harmonieën. Deze cd is de derde van het trio in deze bezetting. Bassist Udo Pannekeet is er vanaf het eerste uur. Hij speelt op een heerlijk zoemende zes-snarige bas en lijkt daarbij op de legendarische Steve Swallow. Drummer Hans van Oosterhout is een echte aanwinst. Dit is zijn derde cd met het trio. Hij volgt de diverse stijlen van de leider moeiteloos. Hij slaat heel direct en energiek en is helemaal op zijn plaats in dit trio.
De schijf is opgenomen door Udo Pannekeet in zijn eigen Studio 47 in Enkhuizen. De geluidskwaliteit is opvallend mooi en heel zorgvuldig. Het geheel opent met ‘The woods’, ruimtelijk, zoekend en culminerend in een heftige improvisatie. ‘Religion’ be- gint met een stukje muziek dat klinkt alsof het uit een oude transistorradio komt. Het blijkt een opname uit de jaren zeven- tig van Langedijk sr. voor de band Manilla. Junior verweeft de oude opname met nieuwe ideeën tot iets hedendaags. J.J. Cale’s ‘After midnight’ krijgt een langzame, wonderschone vertolking en de eerder genoemde country-invloed komt aan bod in ‘Sam’s dollhouse’. Tim Langedijk benut de voordelen van de intimiteit van het trio volledig. Hij vertelt zijn boeiende verhalen in een mooi handschrift en dan ook nog op heel mooi papier.
Peter J. Korten
One appraisal that can be rendered without a moment’s pause is that guitarist Tim Langedijk, bassist Udo Pannekeet and drummer Hans Van Oosterhout from The Netherlands are splendid musicians. When the trio decide to adopt a harmonious and plain-spoken groove, as is most often the case on Açenja, the album is delightful to hear and appreciate. There are, luckily, only a couple of departures from established protocol, one of which (“The Woods”) the trio has chosen as its opening number. Once past that, the music becomes far more melodic and accessible.
Langedijk, the group’s nominal leader, wrote every song save one, J.J. Cale’s shadowy “After Midnight.” He and Pannekeet shoulder most of the solos, such as they are, as much of the improvisation arises so naturally from the group interaction that it seems an inseparable part of the whole cloth. Van Oosterhout, for his part, sets a rhythmic compass that is both prismatic and precise. Langedijk’s “Dedication” manifests a Caribbean-like vibe, while “Sam’s Dollhouse” has a definite country-and-western ambiance, with Langedijk sounding more like Chet Atkins and Les Paul or Les Paul than, say, Wes Montgomery. He’s decidedly more modern and hip on the jazzier “Benny’s Bubble” and “Blue Birdy,” which are sandwiched around “Religion,” a level-headed anthem whose prefatory vocal refrain could have been borrowed from a time-worn gospel radio program.
“More,” which precedes “Sam’s Dollhouse,” is another fast-paced swinger, while “Açenja,” which follows, is a tranquil ballad whose luminous melody fashions an ungainly bridge to the high-strung finale, “We’re Getting Close.” This is a blue-chip trio, performing music that is for the most part sunny and agreeable with seldom a trace of Scandinavian frost. In other words, a commendable performance from almost every angle. For maximum pleasure, however, it may be a good idea to start the listening experience at Track 2 and visit Track 1 later.
ALLABOUTJAZZ (Jack Bowers)
Guitarist Tim Langedijk likes beautiful melodic lines and subtle harmonies and he’s also in search for intriguing soundscapes. The result is a kind of quiet country-rock-jazz, played nicely by himself, drummer Hans van Oosterhout and bassist Udo Pannekeet.
Langedijk (1984) graduated cum laude at the Rotterdam Conservatory. He started his trio in 2006. Besides his trio he does studiowork and arranging. With different groups he toured throughout Europe.
Contemporary jazz that branches out into fusion and country, it’s all possible with Langedijk, yet always with a lovely tone and refined movements. He played with Jasper van ’t Hof, Adam Nussbaum, Tommy Smith. Currently he’s teaching at the Haarlem Conservatory.
Vera Vingerhoeds
‘Açenja’ is het vijfde album van het Tim Langedijk Trio en het derde in deze bezetting met bassist Udo Pannekeet en drummer Hans van Oosterhout. Het woord zelf heeft geen betekenis, maar het kwam gitarist Tim Langedijk voor de geest na het componeren van een ballad, en het raakte hem. Hij besloot zowel de ballad als zijn album deze titel te geven.
Het woord açenja straalt kracht uit, maar ook gevoeligheid en elegantie. Termen die zonder meer van toepassing zijn op de tien tracks waarvan er negen van de hand zijn van de gitarist zelf, en een bijzonder fijne bewerking van J.J. Cale’s ‘After Midnight’.
Langedijk is een gitarist die het avontuur niet schuwt. En met zijn warme, heldere geluid is het een genot om naar hem te luisteren. Zijn composities zijn origineel en zonder fratsen zou ik haast zeggen, waardoor de hele cd een zekere puurheid uitademt. Diverse muziekstijlen zoals blues, jazz, en zelfs country klinken door in zijn stukken. Af en toe met een dikke knipoog naar een heersende hokjesgeest, waardoor een spontane glimlach niet te onderdrukken valt. Inhoudelijk is hij scherp en doelmatig en krijg je als luisteraar genoeg muzikaal voer om het verhaal te ontdekken.
Mooi voorbeeld daarvan is het openingsnummer ‘The Woods’. Het begint gevoelig en kwetsbaar, haast nerveus, met om elkaar heen rollende klanken. Maar de druk bouwt op, waardoor je jezelf rennend tussen de bomen waant, volledig verdwaald en op zoek naar een uitgang. Om uiteindelijk (in de climax) terecht te komen op een open plek, verlicht door heldere zonnestralen.
Langedijk laat zich in zijn trio volgen door twee krachtige muzikale persoonlijkheden. De inhoudelijke puurheid krijgt er een extra dimensie door. Pannekeet is een lyrische bassist, die met melodieuze baslijnen en knappe rond-de-noot improvisaties extra diepgang brengt. Hij en Van Oosterhout vormen samen een vette drive; Van Oosterhout is de dynamische ritmekunstenaar die het plaatje compleet maakt. Sterke staaltjes hiervan zijn ‘Blue Birdy’ (een titel die verwijst naar Charlie Parker en een vogelsoort op Hawaii) en ‘More’.
Het derde nummer op de cd, ‘Religion’, is een bewerking van een lied dat Langedijks vader met zijn broer schreef in de jaren zeventig. De intro is een unieke opname uit die tijd. De simpele melodie wordt door Langedijk gevoelig en integer neergezet. Het past prima in de gevarieerde tracklist. ‘Açenja’ is een album waarmee Langedijk weer een prachtig stukje van zichzelf prijsgeeft.
Draai om je Oren (Donata van de Ven)
